Daar zijn we weer, even een dagje vrijaf genomen, niet dat het schrijven zo een druk geeft, maar gewoon omdat we eigenlijk niet zo veel uitgevoerd hebben. En dat is ook wel eens lekker =)

En natuurlijk was er nog het verhaal van Elleke die vermist werd, waardoor ik gespamd werd door telefoontjes van de reisorganisatie vanuit Nederland, terwijl we allebei gewoon keurig in het hotel in Queenstown zaten. De dame van het hotel had alleen mij ingechecked en was van idee dat Elleke er niet was. En ze zijn hier verplicht iemand na 2 dagen als vermist op te geven... Ze was vreselijk opgelucht toen bleek dat Elleke gewoon aanwezig was, en wij ook natuurlijk! Dat had een hoop onnodige stress en heisa gegeven! Toch gaf het wel een veilig gevoel dat je niet zo maar kwijt kunt raken hier =)

Gisteren een rustige rit gehad van Queenstown naar Te Anau, een klein plaatsje in Fiordland. De route was betoverend mooi, door groene dalen met golvende heuvels en de lucht er boven knetter blauw, als een foto bijna. We zijn een paar keer gestopt om te genieten van het uitzicht, zo prachtig.

Toen we aankwamen in Te Anau bij het hotel kregen we goed nieuws, alles zat vol dus we kregen de super de luxe suite. En het is dus echt super de luxe! Ieder een eigen slaapkamer, de mijne zelfs met 3 bedden (wat moet ik er mee!?), een badkamer met bad en douche en een woonkamer met keukentje. We zijn er vreselijk mee in onze nopjes =)

Meteen na aankomst zijn we het meer opgedoken om een tripje te maken naar een grot met gloeiwormen, dat hadden we nog niet gedaan. Met een flinke boot, die vol werd geladen met bejaarden gingen we op pad. De gemiddelde leeftijd is hier een stuk hoger dan in Queenstown waar de nadruk lag op actie en sportieve uitdagingen. Hier is het meer bezadigd en rustiger. Maar goed, wij passen ons overal naadloos aan, dus op pad naar de gloeiwormen.

We werden door de boot afgezet bij een grot waar we de wormen zouden ontmoeten. En dat was nog spannender dan we verwacht hadden. Half kruipend een paar honderd meter door een grot en dan in een klein bootje klimmen, waarna we door een dame langs een lijn het donker ingetrokken werden over het kolkende water. En toen waren daar de lichtjes aan het plafond, duizenden kleine wormpjes die vreselijk hun best deden voor ons. Echt indrukwekkend was het.

Daarna nog een wijntje en wat knabbels in ons luxe appartement en een goede nachtrust.

Vanmorgen opgestaan met het plan vooral zo min mogelijk te doen. Het zou vreselijk mooi weer worden en we zitten hier aan een meer, dus het idee was te gaan zwemmen en wat lezen, eigenlijk gewoon lekker luieren. Natuurlijk liep dat anders want Elleke had gelezen dat de route naar Milford Sound op de lijst staat van het Werelderfgoed, en dat kun je inderdaad niet zomaar overslaan. Dus hop hop in de auto en de vaart erin.

We hadden meteen een goed gevoel want we wilden niet naar de Milford Sound omdat we gehoord hadden dat er dagelijks duizenden toeristen heen gingen, en ja hoor, we zaten volop in de stroom bussen en dagjesmensen. De keuze om een blik te werpen op de schitterende omgeving en daarna terug te gaan om de drukte te ontlopen was voor ons de goede. Het was een prachtig stuk natuur en zeker de moeite waard, maar we waren maar wat blij toen we bij het meer van Te Anau terug kwamen en een rondje konden zwemmen in het kristal heldere maar vreselijk koude water. Daarna nog even lekker opdrogen in het zonnetje en de dag kon niet meer stuk. Morgen naar Invercargill,eens kijken wat er daar te doen is.