Dag van vertrek en terugreis

De laatste dag in Christchurch, nog even heerlijk uitwaaien op de boulevard en een flink ontbijt aan de waterkant. De branding is schitterend, mooie lange golven waar ik graag nog even in had gedoken, maar dat is niet zo praktisch als je nog moet vliegen. Omdat we pas om een uur of 7 vliegen gaan we nog naar het Museum in Christchurch waar ze echt schitterende tentoonstellingen hebben over onder andere de oerbewoners van Nieuw Zeeland en de Maori' s. Toch weer een hoop opgestoken en leuke dingen gezien. Mooi op tijd op het vliegveld, en dat was de aanloop naar een nogal bijzondere terugreis...

Bij het inchecken van de vlucht naar Dubai zagen we dat we ineens een tussenlanding hadden in Sydney wat niet volgens de afspraak was. Veel keuze hadden we niet dus, hop, het vliegtuig in. En warempel, bijna 3 uur vliegen naar Sydney, met hoopjes kleine kinders in het vliegtuig, waarvan er eentje het de hele reis volhield om op hoge toon te krijsen. Gelukkig duurde de vlucht niet al te lang... In Sydney aangekomen bleek dat we het vliegtuig uit moesten en een overstaptijd hadden van een 40 minuten. Pfft, wat een gedoe! Wel fijn om even de benen te strekken, maar toch de vaart erin want het was best druk, en stel dat we de vlucht zouden missen! Niks gezien dus, van Australie, maar we zijn er wel geweest =)

Na aankomen bij de gate duurde het toch weer een flinke tijd voor we het vliegtuig in mochten, gelukkig hadden we ruimte voor overstappen in Dubai, anders zou dat te krap worden. Wonderlijk genoeg hadden Elleke en ik precies dezelfde plekken, en nog wonderlijker was dat er een stickertje bij Elleke' s stoel zat, dat er in het vorig vliegtuig ook zat! Het was dus hetzelfde vliegtuig, en dat na al die moeite van het overstappen! Gelukkig was het wel weer schoongemaakt en ze hadden weer nieuwe maltijden ingeslagen.

Dat was ook het eerste dat we onder onze neus geduwd kregen, het diner. Dat hadden we vanuit Christchurch ook al gehad, en aangezien ik het nooit echt lekker vind het vliegtuig eten, zat ik er niet echt op te wachten. Maar goed, het was al betaald, dus dan eten we er maar weer wat van. Jammer genoeg waren de meeste kleine kinderen ook weer terug in het vliegtuig, vreselijk sneu voor die wurmen, zo een lange vlucht. Geen wonder dat er continu wel eentje aan het huilen was, gelukkig slaap ik toch al niet echt in het vliegtuig dus voor mij maakte het niet veel uit.

Wat je dan doet is series bekijken, gelukkig hebben ze een vreselijk grote keuze van allerlei films en televisie-series. Maar na 20 afleveringen van Major Crimes was ik het wel beu eigenlijk. De vlucht verliep prima op wat turbulentie na en we kwamen toch nog op tijd in Dubai aan gelukkig. Daar hadden we nog een uurtje of 2 om rond te lopen, maar wat er te koop was, was echt voor Dubai prijzen, dus we namen genoegen met een heerlijk kopje koffie van de Starbucks.

Tot onze verbazing ontdekten we toch weer diverse vorige medereizigers met hun kleine kinderen in het vliegtuig naar Amsterdam. Wat een opgave voor de kinderen en zeker ook voor de ouders, kan me niet voorstellen dat je zoiets zonder goede reden onder de voeten haalt. Gelukkig waren de kleintjes ondertussen zo uitgeput dat het opmerkelijk rustig was tijdens de vlucht... We zaten op een iets luxere plek in het vliegtuig, meer beenruimte dan we nodig hadden, maar het was wel heerlijk!

Natuurlijk kregen we weer ontbijt want het was ondertussen een uur of 8 ' s ochtends. Het eten kwam me ondertussen de neus uit, voelde me niet helemaal fris, maar omdat het ons laatste vakantie-ontbijtje was nam ik toch maar een rood wijntje. En dat had ik dus niet moeten doen.... Om half 1 waren we boven Schiphol en begonnen met het dalen. We hadden al gehoord dat er code oranje was door sterke wind en windvlagen, maar de piloot begon vol goede moed. Ik was al een beetje misselijk omdat ik zo nodig een zoekspelletje moest spelen tijdens het aanvliegen, maar door het afdalen werd dat niet beter. Het vliegtuig schoot alle kanten op, links, rechts, omhoog en omlaag, en dat deed mijn maag ook. En toen keerde hij om.... Van alle kanten kreeg ik spuugzakjes aangereikt, en die had ik nodig.

Ondertussen was Elleke heel dapper verslag aan het doen van wat er gebeurde. Ze hield nauwkeurig de hoogte in de gaten en verkondigde dat we weer gingen stijgen. De moed zonk me in de schoenen, we waren toch al bijna beneden?? Maar nee hoor! De piloot ging voor een tweede poging. Ik ben zelden ziek, vrijwel nooit zeeziek, maar ik had nu toch vreselijk veel medelijden met mezelf, zo beroerd voelde ik me. Bij de tweede poging draaide mijn maag zich weer om en Elleke was druk met spuugzakjes en zakdoekjes, toch wel heel fijn. Ook deze poging mislukte, schijnt dat de beelden ervan op nu.nl staan, dus het vliegtuig werd omgedraaid en we gingen richting Frankfurt.

Om een uur of 3 stonden we daar terwijl het vliegtuig getankt werd. De mededeling was dat we bij zouden tanken en dan eventueel nog een keer terug zouden vliegen voor een laatste poging. De hel brak zo ongeveer los. Er waren mensen die zeiden dat ze weigerden nog een keer te gaan, er waren mensen die direkt wilden uitstappen, maar ja, dat gaat niet als de deuren dicht blijven. Pas om een uur of 4 werd duidelijk dat we niet meer gingen vliegen, het weer was te slecht. We zouden met bussen weggebracht worden naar Schiphol. Het viel me op dat vooral de mensen die vertikten nog te vliegen, ook nu weer problemen hadden met het vervoer per bus, maar gelukkig ging het grootste gedeelte langs me heen. We werden uit het vliegtuig gelaten, langs de koffercarroussel en daar stonden we, in de hal van het vliegveld van Frankfurt.

En daar stond, helemaal alleen, een meisje van de vliegtuigmaatschappij. Ze werd overspoeld door boze mensen die van alles van haar eisten. Gewoon vreselijk sneu voor het kind, maar ze hield kordaat stand toen iemand eiste dat er een manager moet komen, en wel direkt!! En het was slecht geregeld, dat is waar, maar daar kan zo' n kind niets aan doen. Uiteindelijk kwamen rond half 7 de eerste bussen aan, die meteen werden overspoeld door een meute aan mensen, niets vrouwen en kinderen eerst, survival of the fittest, of eerder: survival of the grote bekken en lomperikken.

De tocht naar Schiphol was best spannend, flinke windvlagen dwars op de bus, het ding zwabberde alle kanten op. Respect voor de chauffeur die zonder waarschuwing vooraf zo op pad gestuurd werd. Eindelijk, eindelijk, na een uur of 42 reizen waren we op Schiphol. Gelukkig was er nog een heel goede vriend die ons zonder morren kwam ophalen en veilig thuis bracht. Kwart over 2, 44 uur na vertrek was ik thuis, heb nog nooit zo naar mijn eigen bedje verlangd. Home sweet home!!!!