Quito stad, dinsdag

Dus dit is jet-lag, om 5 uur 's ochtends wakker worden en het gevoel hebben dat het 12 uur 's middags is. Echt heel vreemd. Het voordeel is dat je je op je gemak kunt klaarmaken voor het ontbijt in het hotel. En het ontbijt..... is goddelijk! Ik wil niemand jaloers maken, maar pannekoekjes van poffertjesdeeg met maple sirop en een aardbeitje, lekkerrrr! En vruchtensapjes van vruchten waar ik nog nooit gehoord heb, Imme, je weet niet wat je mist meid, granaatappel stelt niets voor :-). Ik probeer ze allemaal en ze zijn allemaal even lekker. En dat is nog maar een klein deel van het buffet... Maar goed, ik ga jullie er niet mee vervelen, het is wel zo dat ze ons bijna naar de hotelkamer moeten rollen na het ontbijt.

We besluiten de stad in te gaan, de oude stad moet volgens de gidsjes heel bijzonder zijn, echt een aanrader. We kijken op de kaart van Quito die op de hotelkamer ligt en de afstand lijkt me mee te vallen. Ik schat het op max 800 meter. Adrienne denkt er anders over, die schat de afstand groter, maar echt, het is maar een piepeindje. We besluiten toch maar even naar de balie te gaan want er wordt ons overal afgeraden op eigen houtje de stad in te gaan.

Bij de balie vertellen ze ons dat een taxi het best is, ik probeer nog: en lopen? De dame aan de balie is duidelijk, een taxi doet er al 25 minuten over, dus lopen is niet slim. Ze weet niet tegen wie ze het heeft, wij lopen soms kilometers over een plaat met blubber, alsof we het hier niet zouden redden! Maar goed, een taxi wordt het, al vind ik het nog steeds stiekem onzin.

We stappen in bij Luis, de chauffeur en gaan op pad. Direkt om de bocht zien we al een tweedehandsboekwinkel, das mooi, wie weet hebben we nog tijd om er eens binnen te kijken later op de dag. Meteen daarna staan we in de file. Ik kan het niet laten en zeg tegen Adrienne: ja, op deze manier ben je wel even onderweg naar de oude stad! Adrienne is sportief en knikt. Zo'n 3 kwartier later (!) wijst Luis ons een mooie kerk aan en zegt dat we vlakbij de oude stad zijn. Ik mompel nog even tegen Adrienne dat een taxi inderdaad misschien zo stom nog niet is, want na het kleine stukje file konden we toch flink doorrijden. Mens, wat is die stad groot!

We rijden door naar het oude centrum wat dus echt niet lijkt op een oud centrum zoals wij het kennen. Het is een chaos van straatjes met echt overal bewaking en politie. We krijgen er een beetje een onbehaaglijk gevoel bij, zeker omdat Luis niet echt aanstalten maakt om ons er los te laten. Nu en dan stopt hij even om ons iets aan te wijzen of ons een foto te laten maken. Zodra we weer in de taxi zitten gaan de deuren direkt op slot. We zien wel van die, in onze ogen, typisch Ecuadoriaans geklede mensen, oudere dames met hoedjes en poncho, ouders met een dekenrol waar ergens een baby in verstopt zit.

We krijgen pas echt een indruk van de stad als we bij het grote beeld van de Engel van Quito aankomen. Dit beeld staat op een heuvel in de stad en je hebt vandaar een prachtig overzicht. En dat overzicht is echt onbeschrijflijk! Wat is die stad groot! Volgens Luis 45 km lang en ik geloof het direkt. Je kijkt naar beneden naar een wirwar van straatjes en wijken, en alles lijkt op elkaar. Maar goed dat we niet op eigen houtje op pad zijn gegaan. We maken flink wat foto's en gaan dan weer de stad in.

Luis zet ons af bij het plein van de Revolution en zegt dat we hier wel velig kunnen rondlopen. Hij zal ons over 15 minuten oppikken. We dwalen wat over het plein waar het echt stikt van politie, bewakers en meer van dat. Er lopen kinderen met schoenpoetskistjes en er ztten wat mensen te eten. Na 15 minuten staan we keurig op de afgesproken plek, maar geen Luis. We wachten en wachten, niets. We besluiten dat we gewoon verkeerd verstaan hebben, en dat hij 50 minuten bedoelde ipv 15. Kan toch best?

We lopen een smal straatje in en ik besluit wat chips te kopen bij 1 van de stalletjes die je om de 10 meter ziet, je moet toch wel wat van de plaatselijke keuken proberen, niet? We delen de chips en slenteren terug naar de afgesproken plek. Het zakje chips is bijna leeg als ik er nog wat uitpak en ineens een plastic zakje met wat wit poeder in mijn hand heb. Verbaasd zeg ik tegen Adrienne: kijk nou eens! Adrienne wordt een beetje wit om de neus en zegt: je meent het niet! Ik zeg nog, heel onnozel: zouden ze dat echt zo bij de chips verkopen hier? Adrienne zegt: stop het weg, ok? Ik denk ze heeft gelijk en stop het in mijn jaszak waarop ik het direkt vergeet.

Eindelijk komt Luis er aan met duizend verontschuldigingen over het drukke verkeer. Geen probleem voor ons, we zijn allang blij dat hij er is. Eenmaal terug in het hotel rusten we eerst maar eens goed uit van alle inspanning. Bakje koffie en wat fris, daar knapt een mens van op. Nog efkes naar beneden om te pinnen en dan is het ook al bijna weer etenstijd. In de lift terug naar de kamer herinnert Adrienne me aan het zakje poeder dat nog steeds in mijn jeszak xit, glad vergeten!

Op de kamer haal ik het tevoorschijn en bekijk het eens goed. Tja, wat moet ik er van zeggen, wit poeder is voor mij wit poeder... We kijken elkaar aan en ik zeg: wie verkoopt er nu wit poeder bij chips? Op hetzelfde moment dringt het bij ons allebei door, het is gewoon zout!! Verbijsterend logisch achteraf, maar niet echt wat je verwacht zo dicht bij Colombia, toch? We besluiten dat deze denkfout iedereen had kunnen overkomen. Opgelucht gooi ik het zakje in het vuilnisbakje, zout, wie had dat gedacht. Zo zie je maar, het is niet altijd zo erg als je denkt. We sluiten de dag af met een echt heerlijke maaltijd in het restaurant en een spelletje Kolonisten van Catan in de bar. En dan een welverdiende nachtrust!