Woensdag, Cotopaxi

Voor vandaag staat de vulkaan Cotopaxi op het programma. Gelukkig hebben we nog een beetje last van jet-lag en kost het ons dus geen moeite om om 8 uur gepakt en gezakt klaar te staan.

Onze taxi-chauffeur Holger (ik weet het, ik moest ook meteen denken aan Niels Holgerson) staat al klaar en we gaan op pad. Voor we uit Quito-stad zijn, zijn we bijna een uur verder maar dan veranderd het landschap eindelijk. Tot onze verbazing zou het, als je de bergen wegdenkt, gewoon in Nederland kunnen zijn. We zien Friese koeien, van die plastic tunnels voor groenten en ja hoor.... mais en aardappels! En daar moet je dan helemaal voor naar Zuid Amerika.... Gelukkig maken de typisch geklede Ecuadorianen het nog interessant.

Hoe hoger we komen hoe anders de vegetatie wordt, en exoten hebben ze hier ook al last van. We zien eucalyptus (Australie) en veel naaldbomen (Noord Amerika). Pas als we vlakbij de Cotopaxi zijn zien we Ecuador zoals het echt is. Grote vlaktes met korstmossen, verscholen meertjes tussen de bergen met wat watervogels (is dat echt een kokmeeuw?), wat grazende runderen erbij om het plaatje af te maken. Echt, zodra ik eindelijk weet hoe het moet zet ik mij foto's erbij, ik beloof het!

Dan naar boven, gelukkig nog steeds per auto, tot zelfs boven de boomgrens. Onderweg zie ik allemaal bloemetjes en plantjes, mijn handen jeuken gewoon om te verzamelen. Ik ben nu eenmaal een flora-vervalser in hart en nieren. Als ik kon zou ik alles meenemen en in mijn tuintje zetten, balen dat dat niet kan. We komen aan bij de hoogste parkeerplaats, ik geloof op 4500 meter, maar pin me dr niet op vast. Vandaar is het een wandeling van een uur naar de refugio waar je thee kunt drinken en van het uitzicht kunt genieten. De echte krater van de vulkaan is voor experts, en we waren het er helemaal mee eens dat wij niet tot die categorie behoren, zelfkennis is een goede eigenschap :-)

De gids had ons al een aantal keer gewaarschuwd dat het muy frigo was en inderdaad, ee zien toch echt dat er natte sneeuw naar beneden komt. We doen onze jassen aan terwijl onze gids zich in een regenbroek hijst en een sjaal om zijn hoofd windt. Hij doet zijn handschoenen aan en kijk daar: we hebben onze eigen sherpa! Stoer als wij zijn gniffelen we een beetje, bij ons heb je pas echte winters!

Als we op pad gaan over de helling (best steil hoor!) van vulkanisch gruis giert de wind en natte sneeuw langs ons gezicht. Maar gelukkig, na een meter of 10 zitten we in de luwte en valt de kou echt mee. Onze sherpa stapt redelijk door en we zetten de pas er stevig in. Denken we.... Op de een of andere manier komen we geen van beiden echt vooruit, vreemd. Ik zet een stap vooruit en voel me alsof het er 10 zijn. Ik kijk naar Adrienne en zie aan haar gezicht dat zij hetzelfde heeft. Na 40 meter zijn we allebei totaal, maar dan ook echt totaal buiten adem. Ik voel me alsof ik een halve marathon heb gelopen. Gelukkig ben ik de enige niet.

Buiten adem roep ik onze sherpa die al een flink end de helling op is. No more air krijg ik nog naar buiten geperst. Hij knikt begrijpend en stelt voor een minuutje te rusten en dan de rest van de tocht (1 uur!) af te maken. Adrienne en ik kijken elkaar aan. Dan maar watjes, maar we gaan hier dus echt niet halverwege de Cotopaxi dood neervallen! En daarbij, thee in het refugio kan ons op dat moment dus echt gestolen worden, we krijgen amper genoeg zuurstof binnen om onze hersenen draaiend te houden.

Heel, heel erg langzaam keren we op onze schreden terug, nog steeds naar adem snakkend. We worden ingehaald op onze weg naar beneden door (ja hoor, hoe kan het ook anders!) een Hollandse knul die ons vrolijk verteld dat hij net even thee heeft gedronken in de refugio. Goh, leuk zeg, zeggen we knikkend en denken: uitslover! We hopen nog stiekem dat hij uitglijdt en op zijn plaat gaat, maar het zit ons gewoon niet mee vandaag. We zijn dolblij als we terug zijn bij de auto, wat is dat ver zeg, 40 meter!

Terug naar beneden maken we nog wat foto's en lopen het laatste eindje naar het kleine museum van de Cotopaxi. Dat gaat een stuk beter, de lucht is een stuk minder ijl. Adrienne ziet nog een kolibrie, maar hij is weg voor ze er een foto van kan maken. Onze gids verteld honderduit en we verstaan hoogstens een tiende, maar het is een leuke wandeling. Het museum is echt ietepetieterig, net groot genoeg voor de opgezette condor die het hoogtepunt is van de collectie. We drinken nog even coca-thee, dat mag hier, is goed tegen hoogteziekte en we merken er helemaal niets van, gelukkig.

Misschien dat we morgen nog een tripje naar de evenaar maken of zo, we hebben nog geen duidelijk plan. Donderdag vertrekken we uit Quito om naar de markt van Otavallo te gaan, dan naar de Amazone en aansluitend de Nevelwouden . Als het allemaal net zo indrukwekkend is als de Cotopaxi, dan staat ons nog heel wat te wachten.