3 koningen, Otavalo

Vandaag aangekomen in Otavalo, hoog in de Andes. In dit plaatsje is elke zaterdag de grootste markt in heel Ecuador, hier verkopen de plaatselijke bewoners, de Canarias, hun kleurige geweven kleden, tassen, mutsen en is ook de grote veemarkt voor heel de omgeving.

Eigenlijk zouden we met de bus gaan, en we zaten al een beetje in de rats omdat de gemiddelde Ecuadoriaan dus echt geen Engels spreekt. Hoe leg je uit dat je een retourtje wilt etc etc? Het woordenboek erbij gepakt en alvast wat termen opgezocht, maar echt gerust waren we er niet op. De taxichauffeur Wilson (hoe verzin je het) die ons naar het busstation zou brengen sprak ook al geen woord Engels, dus we knepen hem toch wel een beetje. Bij het busstation aangekomen begon hij een heel verhaal waar ik geen bal van begreep. Gelukkig had Adrienne het wat vlugger door. Hij wilde ons voor een helemaal niet gek bedrag wel met de taxi naar ons hotel in Otavalo brengen. We gingen maar al te graag akkoord, echte wereldreizigers zijn we nu eenmaal niet.

Na een rit van 2 uur steeds hoger de bergen in kwamen we aan in Otavalo. En inderdaad, Wilson bracht ons tot voor de deur van het hotel, sterker nog, hij bracht ons tot in de lobby. Hij drukte ons zelfs een kaartje in de hand en liet ons zo ongeveer beloven dat we hem de volgende dag zouden bellen voor de rit terug. Voor de zekerheid vertelde hij het ook nog even aan de dame van de balie, we zouden het eens kunnen vergeten, stel je voor.

Na de kamerinspectie gingen we erop het dorp in. In tegenstelling tot Quito komt Otavalo over als een gezellig en veilig dorp. Een stuk drukker maar alles op het gemak met veel plaatselijke inwoners zo te zien. Erg fijn voor mij in ieder geval, want de Canarios is een klein volk en dat zie je meteen. Vrouwen van 1.20 meter zijn geen uitzondering, en de oudere dames lopen gewoon op blote voeten. Eindelijk, hier zou ik wel willen wonen! Ik ben groter dan de meeste mensen, yay! Echt een vreemd gevoel, maar het bevalt me goed.

In no time lopen we tegen de groente- en fruitmarkt aan. 4 straten lang kraampje na kraampje met alles wat je je maar kunt voorstellen aan fruit en groenten, allerlei kleuren door elkaar. We balen dat we zonder fototoestel de deur uit zijn gegaan maar aan de andere kant vinden we het ook een beetje een raar idee om zomaar foto's te gaan lopen maken van de prachtig in dracht geklede mensen voor hun kraampjes. Morgen gaan we toch echt proberen ons over dat genant gevoel heen te zetten, want wat een plaatjes kun je hier schieten!

Ik koop wat mandarijnen en een mango voor straks in het hotel, kost even moeite om achter de prijs te komen, want het kost hier dus echt niets. Geen 5 dollar zoals ik dacht, maar 50 dollarcent. We slenteren op ons gemak het marktje af en vragen ons bij sommige vruchten af wat het is, er liggen dingen tussen die we geen van beiden ooit gezien hebben. Terug op de hotelkamer slacht ik de mango met het zakmes van Fransje en we verbazen ons erover hoe anders het smaakt dan de mango's in Nederland. Zo zoet en sappig zijn ze bij ons nooit!

Omdat het nog vroeg is besluiten we alvast op zoek te gaan naar de markt met kleden, mutsen en poncho's. Na enig heen en weer gepuzzel heeft Adrienne gevonden waar het is en gaan we op pad. Het is nog geen 5 minuten lopen en we zijn er al. De echte markt is pas morgen dus waar we tegen aanlopen is de doordeweekse versie, maar zelfs nu kijken we onze ogen al uit.

Zo groot ongeveer als de lapjesmarkt in Doetinchem, of voor de Zeeuwen zo groot als de markt in Goes, en bomvol kraampjes met een overdaad aan kleurtjes waar je ook maar kijkt. Ertussenin overal lachende piepkleine vrouwtjes verstopt tussen de kleden en koopwaar die je aanspreken met 'amigo' en die je vertellen dat hun spullen de meest kleurige zijn van heel de markt. Onze handen jeuken om alles aan te raken, kleden van Alpaca-wol, mutsen van Lama-wol, te veel om op te noemen.

We besluiten alvast wat kleine dingen te kopen en scharrelen zo de hele markt af. Afdingen is in het begin moeilijk maar went snel, zeker als we merken dat de mensen het leuk lijken te vinden. In ons handen- en voeten Spaans komen we toch een heel eind. Ik zie een rugzak die ik echt moet hebben zo mooi. De dame van het kraampje schiet als een mus zo snel naar ons toe, kind op de arm. We bakkeleien wat over de prijs maar komen er toch snel uit. Als ik wil betalen moet ze even het kind op de kleden neerleggen om wisselgeld te pakken. Als de kleine begint te huilen maakt ze haar blouse open, legt het kind aan de borst en zoekt het wisselgeld al voedend bij elkaar. Zaken zijn zaken, nietwaar?

Met armen vol tassen gaan we terug naar het hotel en lopen ons vast in een grote optocht met dweilbands en versierde wagens, 3 koningen wordt hier uitbundig gevierd zo te zien. Het is overal feest en overal is het druk op straat, gezellig! Terug in het hotel genieten we nog even na en eten nog wat. Tot mijn verassing krijg ik bericht dat de brandweer nog even wil skypen, dus onder veel hilariteit van beide kanten kletsen we er even op los. Gaaf dat zoiets kan. Dan vroeg naar bed, morgen om 5 uur op voor de beestenmarkt. We hebben nu echt het gevoel dat we in Ecuador zijn, wat een mooi land!